W poszukiwaniu dobrego seksu wyd. 2

W poszukiwaniu dobrego seksu wyd. 2 , Dariusz Świątek

Drugie wydanie (jeszcze bardziej ekscytujące) najbardziej elektryzującego, kontrowersyjnego debiutu 2021 roku w Polsce!
Powieść erotyczna Dariusza Świątka o współczesnym pokoleniu milenialsów i boomerów, o dzisiejszym zgłębianiu erotycznych doznań, włóczędze po mieście, knajpach i filozofii seksu opartej na doświadczeniach. Żadna dotąd z polskich powieści erotycznych, nie weszła tak głęboko w przestrzeń społecznych doznań dotyczących erotyki. Wystarczy zresztą sięgnąć po entuzjastyczne recenzje zjadliwych często krytyków. Według Jarosława Trześniewskiego

"W poszukiwaniu..." to reportaż prawie jak u Trumana Capote. Markiz de Sade przy tym co napisał Świątek wydaje się blady.
Po "Procesie" Kafki, "Apelacji" Andrzejewskiego mamy polskiego Henry Millera. Świątek nie świątobliwy, ale prawdziwy do bólu. Zaś Rafał Gawin dodaje: "Jak pisać o seksie w języku polskim, który w tym temacie jest niezwykle ubogi? Jak uniknąć mielizn i monotonii kolejnych stosunków? Tak właśnie. Książka, którą Michalina Wisłocka czytałaby w wannie, a Zbigniew Lew-Starowicz podczas bezsennych nocy. Książka, która w pewnych kręgach obrosła legendą. Opowieści niesłychane i opowieści niesamowite w jednym, prawdziwym, dotykalnym, a momentami nawet krwistym wydaniu. Bohater literacki Michał Świątek został pisarzem Dariuszem Świątkiem" – i to jest dobra wiadomość dla literatury.     
Najlepiej jednak podsumowuje prozę Świątka prof. Krzysztof Matuszewski: Przez książkę Michała Świątka płynie się, jak z czułym nurtem rzeki. Jest w niej werwa, ale i łagodność, która tutaj, w zapisie, jest funkcją komunikacyjnego i witalnego doświadczenia: ciekawości innych, zdolności obdarowywania, obcowania z pięknem seksu, poznawania dusz, temperamentów i charakterów. Wena i polot takoż na poziomie języka: słowa tworzące finezyjne kiście. I do tego radość emanująca z pisma. Humor jest przedni. Lekkością i wdziękiem odpowiada letnim dziewcząt sukienkom. Choć narrator potrafi być dosadny. To też atut. Chodzi przecież o to, by pisząc, rejestrować dynamikę życia: a ona ma naturę oksymoroniczną.