Pornotopia. Playboy, architektura i biopolityka w czasach zimnej wojny

Pornotopia. Playboy, architektura i biopolityka w czasach zimnej wojny , Paul B. Preciado

„Playboy” był czymś znacznie więcej niż zwykłym magazynem erotycznym –współtworzył architektoniczne imaginarium drugiej połowy XX wieku. „Playboy”to rezydencje i imprezy, tropikalna grota i przeszklona podziemna bawialnia, wktórej goście mogą podziwiać króliczki pływające nago w basenie; to okrągłełóżko, w którym Hefner baraszkuje z playmates; to garsoniera, prywatnyodrzutowiec, klub z sekretnymi pokojami, zoo w ogrodzie, to tajemny zamek ioaza w wielkim mieście. Z czasem „Playboy” stał się pierwszą pornotopią epokimass mediów.
Paul B. Preciado, fragment książki

Zimna wojna to czas zakwestionowania reżimu biopolitycznego, intensywnychdziałań ruchów feministycznych, pojawienia się pigułki antykoncepcyjnej, a takżewykształcenia postindustrialnych mechanizmów produkcji i pracy niematerialnej.Nie tylko telewizyjne reality show, które jest wynalazkiem Hugh Hefnera, lecztakże home office z podpiętym do multimedialnej sieci łóżkiem pełniącym funkcjębiura wydają się dziś co najmniej prorocze.
Dorota Jędruch, fragment wstępu do wydania polskiego

O autorze:
Paul B. Preciado – hiszpański pisarz, filozof i kurator sztuki. Wykładał historiępolityczną ciała, teorię gender oraz historię performance’u na Uniwersytecie ParisVIII. Jego zainteresowania obejmują problemy tożsamości, płci, architektury,seksualności. Jest autorem wielu tekstów dotyczących tej tematyki oraz książek, zktórych w polskim przekładzie ukazał się Testo ćpun. Seks, narkotyki i biopolitykaw dobie farmakopornografii – dziennik dokumentujący proces przyjmowaniaprzez autora testosteronu podczas procesu korekty płci, a zarazem politycznahistoria technologii związanych z ludzką seksualnością. Preciado był dyrektoremprogramów publicznych w Muzeum Sztuki Współczesnej w Barcelonie w latach2012–2014, kuratorem programów publicznych realizowanych w ramachdocumenta 14 w Kassel i Atenach w 2017 roku oraz kuratorem pawilonutajwańskiego na Biennale Sztuki w Wenecji w 2019 roku. Współpracuje zCentrum Georges Pompidou w Paryżu.